Sprong in het onbekende
Ik probeer trouw te zijn aan wat me is geleerd in het traject voor mensen met een Gastric Bypass. Geen maaltijden/tussenhapjes overslaan en vooral op mijn eiwitten te letten, maar het staat me tegen, de misselijkheid blijft en na iedere maaltijd heb ik een uur nodig om bij te komen. Dat kan niet goed zijn? Maar wat dan wel?
Tijdens de sessie bij Caroline komt deze zoektocht aan de orde. Vanuit een diep weten vertel ik haar dat ik eigenlijk helemaal geen behoefte heb om te ontbijten. Waarop zij reageert: nou dan ontbijt je toch niet. OEFF dat komt binnen want ja dat is precies wat ik op dit moment wil, maar durf ik, een ooit eetverslaafde, wetend dat kleine hapjes belangrijk zijn, en dat het ontbijt misschien wel de belangrijkste maaltijd van de dag is, echt te vertrouwen op wat mijn lichaam me aangeeft? Meer tijd te nemen om op te staan, om wakker te worden en pas rond een uur of tien wat te eten? Durf ik echt te vertrouwen op mijn innerlijk weten?
Ik besluit de sprong te wagen en mezelf een proefperiode van twee weken te geven, waarin ik alles wat ik geleerd heb over hoe het moet los te laten en louter te eten wat en wanneer ik behoefte heb.
Wat een bevrijding om mijn denken uit te zetten en mijn innerlijke stroom te volgen. Om te ontdekken, dat het eigenlijk heel goed gaat. Dat ik geen rare eetbuien tussendoor krijg, zolang ik maar trouw blijf aan mijn ingevingen. Zoals midden in de nacht, in mijn winterse moment tussen de twee slaapjes in, op te staan om een appel te eten bijvoorbeeld. Ik heb net de eerste week erop zitten en voel me beter dan ooit. Het smaakt naar meer.
Waar is het voor jou tijd voor om los te laten? Wellke patronen dienen jou niet meer? Kun je werkelijk trouw zijn aan je innerlijk weten? Durf jij de sprong te wagen? Laat het me weten en ik reis graag met je mee.
