Hoop vraagt van ons dit niet Weten toe te laten. Vaak brengt dat gevoelens van ongemak met zich mee. Het stilvallen maakt de pijnpunten in je leven zichtbaar en dat is alles behalve prettig. In ons normale leven hebben we uitwegen gevonden om van dat ongemak af te bewegen door ons leven vol te plannen met afleiding. Nu in deze tijd van quarantaine is dat echter moeilijker. Gelukkig zijn er nog andere manieren om niet te voelen wat er echt aan de hand is. Voor mij is dat snaaien (voor anderen online shoppen, drank, gamen, of ...) Ik kan dat nare gevoel dempen met eten. Als ik de berichten om me heen mag geloven ben ik daar niet alleen in. Inmiddels kan ik mijn snaaigedrag zien als een alarmbel. Waar loop ik van weg? Wat wil ik niet voelen? Wat is er zo pijnlijk dat ik niet aan kan kijken? En het vervelende van deze fase is dat met dat niet lukt. Het is nog ongrijpbaar, het ligt op het puntje van mijn tong, maar net buiten mijn bereik. Het is een lege ruimte waar ik naar kijk.

Kan ik mezelf toestaan, dat ik me ongemakkelijk voel, verdrietig, of boos zonder daar wat mee te moeten? Mag ik van mezelf stil vallen en luisteren, bidden en hopen? Mag ik het niet Weten?

En wat dan zo bijzonder is dat op de momenten dat me het lukt daar ja op te zeggen, mijn behoefte aan eten verdwijnt. Mijn verslaving is nog steeds een alarmbel. Het geeft me een teken dat ik mag stilvallen, minder mijn best mag doen en mag zijn met het niet Weten.

En dan denk ik aan een tegeltjeswijsheid dat al jaren op de schouw bij mijn ouders hangt:

“Ook dit gaat voorbij”

Het is een kwestie van uithouden, zo in het oog van de storm, tot de volgende Latif zich meldt en dat is Vertrouwen. Bij oefeningen om zelf te doen, vind je de hele Latifa Meditatie